Cada 15 de maio, a solidariedade coa Palestina ten unha data marcada no calendario. É a celebración da Nakba (o Desastre), que se refere á expulsión de mais de 700.000 palestinianos e palestinanas das súas moradas por causa do conflito que en 1948 instalou na rexión o Estado de Israel. Desde entón — e van 66 anos — as chaves das casas das que o pobo palestiniano foi expulsado pasan de xeración en xeración sen que no horizonte próximo se enxerguen opcións claras de terminar co novo apartheid. E por iso, o significado da Nakba vai moito alén daquel feito isolado e serve para resumir todo o conxunto da barbarie sionista.
Desde os interminábeis check-points ás demolicións arbitrarias de casas, hortas e outros lugares de traballo, amparadas nunha lexislación estranxeira e na forza bruta. Da negativa a considerar a xente da Palestina como suxeito de Dereitos Humanos á negación de calquera tipo de soberanía ou autodeterminación. Do corte sistemático de todas as entradas e saídas da Gaza e da Cisxordania á intervención militar contra a Flota da Liberdade, contra a Arca de Gaza e contra calquera intento de solidariedade internacionalista, non só na Palestina como moitas veces também fóra dela.
A Nakba non é unha data. É un significado. Se tivese forma definida, sería o signo preciso da barbarie dos imperios vestida de xenofobia e apartheid. Mais o mesmo tempo tamén sería a certeza da resistencia. Porque as catástrofes, nos pobos valentes, serven tamén para se erguer de novo.
En 1947, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas propuxo a partición do Mandato Británico da Palestina en dous Estados separados, un xudeu e outro árabe. A idea, porén, non era en absoluto arbitraria. Significaba a criazón, a partir da nada, dun Estado xudeu e, consecuentemente, a obriga de lle facer un sitio xeográfica e politicamente a unha poboación estraña sen calquera relación con aquel territorio, o que implicaba a expulsión de amplos continxentes de palestinianas e palestinianos.
A favor desta proposta xogaban, en primeiro lugar, o fin da Segunda Guerra Mundial, que había deixar para a memoria o asasinato de milleiros de xudeus en Centroeuropa; en segundo lugar, a incapacidade das grandes potencias para condenaren ou cando menos asumiren as ocupacións, os mandatos e os protectorados como algo a erradicar, devolvendo as terras e os recursos aos pobos que orixinariamente se tiñan desenvolvido alí e, por último, mais de maneira fundamental, a presión que as principais fortunas xudaicas chegadas aos Estados Unidos como refuxiadas exerceron sobre o goberno de Washington e sobre os seus parceiros.
É certo que coa proposta das Nacións Unidas o mandato británico desaparecía, pero non o facía para lle devolver as terras ao seu lexítimo propietario, que era o pobo palestiniano, senón para o expulsar e establecer alí colonias de xudeus providos, na súa maioría, da Europa central e do leste.
De onde saíu unha idea semellante? A proposta das Nacións Unidas non era senón unha proposta do lobby sionista que tiña fuxido da Europa para os Estados Unidos inmediatamente á chegada do nazismo ao poder na Alemaña. Aquel lobby baseaba as súas reclamacións no concepto de “reparación” que exixían en base a teren sofrido a persecución do nazismo.
Aquel lobby aproveitaba de forma interesada a memoria do Holocausto e, esquecendo de maneira interesada o resto de colectivos perseguidos polo nazismo, así como o asasinato masivo de homosexuais, militantes da esquerda e en xeral calquera persoa que se tivese oposto ao plano nazi, se apresentaba como única vítima da barbaridade e exixía reparacións da “comunidade internacional”. Unhas reparacións que, segundo a teoría esencialista do sionismo, desenvolvida no século XIX por Theodor Herzl e polos seus seguidores, exixían a criazón dun Estado independente cuxa localización viría determinada polos textos sagrados do xudaísmo e cuxa fundamentación viría dada unicamente pola relixión. Porque, na realidade, a relixión é o único elemento de certa “unión” dos xudeus, polo demais provenientes de diferentes países, con diferentes linguas e con diferentes realidades.
A realidade terminou sendo que o pobo palestiniano foi expulsado das súas casas por unha orde tomada a milleiros de quilómetros, para deixar as terras a persoas vidas da Alemaña, da Austria, da Polonia, da Ucrania, da Rusia, da Iugoslavia, etc., cuxa única vinculación con aquel territorio era a que aparecía escrita na Torá.
A BDS foi lanzada en xullo de 2005 apelando ás “persoas con consciencia en todo o mundo para impor amplos boicotes aos produtos israelenses e promover iniciativas de sancións internacionais e desinvestimentos estranxeiros no Estado sionista”. Os obxectivos son:
Desde os interminábeis check-points ás demolicións arbitrarias de casas, hortas e outros lugares de traballo, amparadas nunha lexislación estranxeira e na forza bruta. Da negativa a considerar a xente da Palestina como suxeito de Dereitos Humanos á negación de calquera tipo de soberanía ou autodeterminación. Do corte sistemático de todas as entradas e saídas da Gaza e da Cisxordania á intervención militar contra a Flota da Liberdade, contra a Arca de Gaza e contra calquera intento de solidariedade internacionalista, non só na Palestina como moitas veces também fóra dela.
A Nakba non é unha data. É un significado. Se tivese forma definida, sería o signo preciso da barbarie dos imperios vestida de xenofobia e apartheid. Mais o mesmo tempo tamén sería a certeza da resistencia. Porque as catástrofes, nos pobos valentes, serven tamén para se erguer de novo.
Que é a Nakba?
A Nakba é, no sentido máis concreto e restrinxido do termo, a data na que o exército de Israel comezou a expulsar poboacións palestinianas enteiras das súas casas: o 15 de maio de 1948. Entender como se chegou a aquela situación e cales son as consecuencias do proceso é fundamental para poder valorar este conflito nos seus xustos termos.En 1947, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas propuxo a partición do Mandato Británico da Palestina en dous Estados separados, un xudeu e outro árabe. A idea, porén, non era en absoluto arbitraria. Significaba a criazón, a partir da nada, dun Estado xudeu e, consecuentemente, a obriga de lle facer un sitio xeográfica e politicamente a unha poboación estraña sen calquera relación con aquel territorio, o que implicaba a expulsión de amplos continxentes de palestinianas e palestinianos.
A favor desta proposta xogaban, en primeiro lugar, o fin da Segunda Guerra Mundial, que había deixar para a memoria o asasinato de milleiros de xudeus en Centroeuropa; en segundo lugar, a incapacidade das grandes potencias para condenaren ou cando menos asumiren as ocupacións, os mandatos e os protectorados como algo a erradicar, devolvendo as terras e os recursos aos pobos que orixinariamente se tiñan desenvolvido alí e, por último, mais de maneira fundamental, a presión que as principais fortunas xudaicas chegadas aos Estados Unidos como refuxiadas exerceron sobre o goberno de Washington e sobre os seus parceiros.
É certo que coa proposta das Nacións Unidas o mandato británico desaparecía, pero non o facía para lle devolver as terras ao seu lexítimo propietario, que era o pobo palestiniano, senón para o expulsar e establecer alí colonias de xudeus providos, na súa maioría, da Europa central e do leste.
De onde saíu unha idea semellante? A proposta das Nacións Unidas non era senón unha proposta do lobby sionista que tiña fuxido da Europa para os Estados Unidos inmediatamente á chegada do nazismo ao poder na Alemaña. Aquel lobby baseaba as súas reclamacións no concepto de “reparación” que exixían en base a teren sofrido a persecución do nazismo.
Aquel lobby aproveitaba de forma interesada a memoria do Holocausto e, esquecendo de maneira interesada o resto de colectivos perseguidos polo nazismo, así como o asasinato masivo de homosexuais, militantes da esquerda e en xeral calquera persoa que se tivese oposto ao plano nazi, se apresentaba como única vítima da barbaridade e exixía reparacións da “comunidade internacional”. Unhas reparacións que, segundo a teoría esencialista do sionismo, desenvolvida no século XIX por Theodor Herzl e polos seus seguidores, exixían a criazón dun Estado independente cuxa localización viría determinada polos textos sagrados do xudaísmo e cuxa fundamentación viría dada unicamente pola relixión. Porque, na realidade, a relixión é o único elemento de certa “unión” dos xudeus, polo demais provenientes de diferentes países, con diferentes linguas e con diferentes realidades.
A realidade terminou sendo que o pobo palestiniano foi expulsado das súas casas por unha orde tomada a milleiros de quilómetros, para deixar as terras a persoas vidas da Alemaña, da Austria, da Polonia, da Ucrania, da Rusia, da Iugoslavia, etc., cuxa única vinculación con aquel territorio era a que aparecía escrita na Torá.
Que facer?
Hoxe en día, a solidariedade internacionalista coa Palestina está vehiculizada principalmente a través da campaña internacional de Boicote, Desinvestimentos e Sancións contra Israel. Esta campaña, que ten a súa organización propia no noso país (BDS-Galiza) propón submeter Israel ao mesmo tipo de presión internacional que permitiu terminar no seu día co apartheid na África do Sul.A BDS foi lanzada en xullo de 2005 apelando ás “persoas con consciencia en todo o mundo para impor amplos boicotes aos produtos israelenses e promover iniciativas de sancións internacionais e desinvestimentos estranxeiros no Estado sionista”. Os obxectivos son:
-
1. O fin da ocupación e da colonización e o desemantelamento do Muro que divide a Palestina, cuxa construción foi declarada ilegal pola ONU, mais que Israel continúa a reforzar.
2. O recoñecemento dos dereitos fundamentais do pobo palestiniano que reside dentro do territorio do Estado de Israel.
3. O respeito, protección e promoción do dereito ao retorno das persoas que foron expulsadas durante a Nakba e dos seus descendentes, para que poidan volver ocupar as súas moradas, en liña coa resolución 194 das Nacións Unidas.